اثربخشی درمان شناختی-رفتاری در مؤلفه های سوگیری توجه در اختلال اضطراب فراگیر: مطالعه تک آزمودنی

مقدمه: مؤلفه های سوگیری توجه از علل نگه دارنده و تداوم بخش اختلال اضطراب فراگیر محسوب می شود. هدف این مطالعه تعیین اثربخشی درمان شناختی رفتاری در مؤلفه های سوگیری توجه در اختلال اضطراب فراگیر بود. روش: پژوهش در چارچوب طرح های تجربی تک آزمودنی با استفاده از خط پایه چندگانه اجرا شد. بر اساس تمایل به شرکت در مطالعه، مصاحبه تشخیصی ساختاریافته و ملاک های ورود، از میان بیماران مبتلابه اختلال اضطراب فراگیر دو نفر به صورت تصادفی انتخاب شدند. هر دو آزمودنی به صورت انفرادی در خلال 12 جلسه تحت درمان مدل دوگاس برای اختلال اضطراب فراگیر، قرار گرفتند. بیماران دریافت کننده درمان شناختی رفتاری 6 بار به وسیله آزمایه دات پروب ارزیابی شدند. برای تجزیه و تحلیل داده ها از شاخص های تغییرات روند، شیب و تفسیر فراز و فرود نمودارها استفاده شد. یافته ها: درمان شناختی رفتاری موجب کاهش قابل ملاحظه نمرات ناتوانی در رهایی توجه به تهدید در مقایسه با قبل از درمان شد. بازبینی دیداری نمودارهای اثربخشی و اندازه تأثیر نیز بیانگر کاهش معنادار و قابل توجه ناتوانی در رهایی توجه بود. اثربخشی درمان شناختی رفتاری در متغیر توجه تسهیل شده به تهدید مشاهده نشد. نتیجه گیری: یافته ها به طورکلی نشان می دهند که درمان شناختی رفتاری به شکل مستقیم و غیرمستقیم از طریق هدف قرار دادن مؤلفه های سوگیری توجه می تواند درمان مناسبی برای اختلال اضطراب فراگیر باشد. این یافته ها تلویحات کاربردی بالینی مناسبی برای اختلال های اضطرابی، مخصوصاً gad دارند.